31 mei 2018

We zitten aan de Gulf of Mexico, op het randje van Florida. Maandag hebben we doorgebracht aan de rand van het zwembad. Dinsdag hebben we opgeruimd  en ingepakt. Gisteren sloeg Alberto dan eindelijk toe in Orlando, het stortregende de hele dag. Bij Road Bear viel het niet mee. De vorige huurders van de camper hadden blijkbaar een deur afgebroken en dat moest worden gerepareerd. En aangezien ze maar 1 zo'n grote hebben moesten we wachten. Op de bank in het wachtgedeelte liepen de termieten. Oh daar keken ze niet van op, die kwamen altijd binnen met slecht weer.

Eindelijk om 15.00 uur konden we weg. Eerst naar de Walmart, veel ingeslagen. Daarna Orlando uit. Onder het rijden viel ineens de wc deur open. Blijkbaar slecht gerepareerd. Maar gelukkig heb ik ons hoofd technische dienst bij die heeft een tijdelijk oplossing bedacht en vandaag gereedschap gekocht om het goed te maken. Daarna vloog in een scherpe bocht de diepvries deur open. De zakken groente vlogen over de grond, het bbq vlees er achter aan. We moesten er nog even inkomen.

Harry had een Statepark gevonden om de nacht te blijven staan, maar het hek was dicht en we konden daar dus niet staan. Om een uur of 8, waren we bij Angler's campground. 25$, dat valt mee maar, het geld moest tussen een brieven klip aan de voordeur. Dus 25$ tussen de klip en maar hopen dat het goed kwam. We hebben er niks meer van gehoord dus het zal wel. 

We hebben nu een slite out voor het woongedeelte en een apparte voor de slaapkamer. Verder een aparte douche, en een piepklein wctje met wastafel. Dus wc pot is behoorlijk hoog, echt handig zit het niet, maar er zijn ergere dingen. Vanochtend zijn we gaan rijden, door ontzettend nat Florida, ik ben er van overtuigd als er geen huizen zouden staan en geen mensen zouden wonen dan is Florida 1 groot moeras. Zo nat.

Langs de weg kwamen we veel standjes tegen met borden "hot boiled peanuts" (hete gekookte pinda's) wij hadden geen idee. De meeste standjes zagen er niet. Uiteindelijk vonden we er een die we aandurfden. En ja hoor ik heb het geproefd. Het is niet voor ons weggelegd, om niet te zeggen dat het smerig is. Super zachte pinda's net sperziebonen. Je moet de schil in je mond kapot bijten en leeg slurpen, en de pinda's fijn kauwen. Niet aan mij besteed. Harry wil het helemaal niet proeven. Wel hadden ze allerlei andere lekkere dingen. Ik kreeg meteen het hele levensverhaal te horen. De winkel was van de oma van het vrouwtje dat ons hielp, oma was er in 1962 mee begonnen. Oma was ziek geworden, moeder had haar baan als hoofd boekhoudster bij de universiteit in Talahasee opgezegd. En samen runnen ze sinds een maand de winkel. Het zag er goed uit, alles mooi gekoeld behalve de hot boiled pinda's. Ik hoop dat het ze lukt.

Tegen 3 uur zijn we hier op deze prachtige campground aan belandt met uitzicht op zee. We staan 3 meter van zee af. In de zee achtereenvolgens: alligators, haaien, dolfijnen, springende vissen en pelikanen. Op de campground waarschuwings borden voor beren, we hopen zo dat we ze eindelijk zien. Morgen gaan we lekker op het strandje liggen en in ieder geval ga ik in zee. Harry moet er nog over nadenken. Held op sokken.

Als jullie op het tabblad kaart klikken kun je zien waar we zijn.

Ik heb wel nog steeds last van mijn rug, waarschijnlijk een harde knal in een attractie van Universal. Harry heeft natuurlijk nergens last van. Het lijkt erop dat ik ribben gekneust heb of zo. Zo zie je maar Universal voor oude mensen niks waard.

De foto's komen zsm het uploaden duurt hier zo lang, over 1 foto doet hij minimaal een half uur.